Ιεροσύνη, θέμα διαχρονικό όσο και επίκαιρο. Το ‘’εμείς’’ μόνο (ήμαστε) και το ‘’εμάς’’ Μόνο (έθεσε) το έχετε ακούσει φυσικά πολλές φορές επίσημα υψηλά ιστάμενα Ιερατικά κρατικά χείλη κραταιών θρησκειών. Μεγάλο το θέμα όμως πιστεύω πως θα εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα και θα γίνει κατανοητό στο τέλος, προς όφελος όλων αυτών διψούν την αλήθεια.
Αρχίζοντας Διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχει στο λαό της πρώτης αποστολικής εκκλησίας ο όρος “ιερέας”, έως και σήμερα. Οι εξουσίες ήταν και είναι δύο. Πρεσβύτερος και διάκονος. Οι πρεσβύτεροι προσφωνούνται και ποιμένες, ή επίσκοποι. (πραξ. κ΄28) –(Α΄Πέτρου ε΄1-3)
Ο Κύριος μας ήρθε να τα αλλάξει όλα, αλλιώς δε θα είχε νόημα ο ερχομός του. Το πρώτο πράγμα που έκανε αρχίζοντας την επίγεια διακονία του ήταν να πάρει μέσα από τον όχλο μαθητές και μέσα από αυτούς να εκλέξει δώδεκα τους οποίους και ονόμασε Αποστόλους. (Λουκάς ς΄13).
Στο ( Μάρκ. ις΄15-18) και σε άλλα σημεία της Γραφής, βλέπουμε αυτούς τους Αποστόλους να παίρνουν εξουσία απευθείας από τον Κύριο να θεραπεύουν, να κηρύττουν, να διδάσκουν, να μιλούν νέες γλώσσες, να εκβάλουν δαιμόνια, να βαφτίζουν, και άλλα…
Όπως καταλαβαίνετε αποδοκίμασε και απέρριψε εξ αρχής το παλαιό ιερατείο και έκανε ένα νέο απλό και δίκαιο όπου στην πλειονότητα του είχε ανθρώπους αγράμματους και ιδιώτες. Δίχως εκείνο το περίπλοκο τελετουργικό σφαχτών τράγων περί εξιλεώσεως και άλλων διατάξεων.
Στις (Πράξεις Απ. Δ΄7) διαβάζουμε. Και έστησαν εν τω μέσω αυτών τους μαθητές και ηρώτουν αυτούς.. με ποιας δυνάμεως ή για ποιου ονόματος πράξατε τούτο εσείς; Στην Καινή Διαθήκη τα πράματα του εκκλησίας τα διαχειρίζονται τα παιδιά του θεού, οι λυτρωμένοι του, που είναι ο καρπό και ο πόνος της ψυχής του. Αυτοί που είναι « ιερείς και βασιλείς του υψίστου, γένος εκλεκτόν , βασίλιον ιεράτευμα, έθνος άγιον»